Szczyt doświadczenia
W meczu dwóch najlepszych i dotąd niepokonanych drużyn III ligi małopolskiej, Bronowianka zwyciężyła na własnym parkiecie Sandecję Nowy Sącz 3:0 (25:18, 29:27, 30:28). Spotkanie stało na poziomie podobnym do wielu toczonych w II lidze, choć emocje w końcówkach drugiej i trzeciej partii nie zawsze były pochodną udanych zagrań…
O wyniku przesądziło dużo większe, mimo zbliżonego wieku, doświadczenie wszystkich po kolei zawodniczek krakowskiego zespołu. W wyższych ligach i rozgrywkach juniorskich mierzyły się z tyloma poważnymi przeciwniczkami i stresami, że nie porusza ich niekorzystny przebieg rywalizacji.
Natomiast sądeczanki prezentowały się dzisiaj na ogół dobrze pod warunkiem, że nie była to końcówka seta? Nieźle funkcjonował blok, ofiarnie i z wyczuciem broniła Marcelina Studzińska, a na siatce szalała Agnieszka Wójsik. W kluczowych momentach jednak przyjezdne popełniały liczne – i banalne niekiedy – błędy.
Czytaj dalej »
Między fantazją a inercją
W derbach Krakowa Cracovia wygrała u siebie (1:0) po raz pierwszy od 28 lat. Wystarczy jednak pamięć sięgająca czterokrotnie krótszego dystansu, aby znaleźć ciekawe paradoksy.
Latem i jesienią 2004 roku spokojnie dało się postawić i obronić tezę, że Kraków ma dwie najbardziej widowiskowe drużyny ekstraklasy. Najładniej grała oczywiście Wisła Henryka Kasperczaka, a wyliczanka jej świetnych piłkarzy nie skończyłaby się na Macieju Żurawskim, Tomaszu Frankowskim i Mirosławie Szymkowiaku. Nie ustępowała jej tak bardzo w sferze polotu i rozmachu ofensywy Cracovia Wojciecha Stawowego, pchana do ataku nie tylko przez Piotra Gizę, Marcina Bojarskiego i Pawła Nowaka. Odbyły się też wówczas pierwsze od dawna derby i… były nuuudne; Biała Gwiazda nie mogła się otrząsnąć po katastrofie w Tbilisi, Pasy wbrew wcześniejszym zapowiedziom prezentowały na stadionie przy Reymonta zachowawczy i ostrożny futbol.
Dzisiaj oba kluby konsekwentnie obsuwają się w tabeli, zawodników obecnych do dawnych nie ma co porównywać, bo jeszcze ktoś by się obraził, a szukanie stylu u obu byłoby zajęciem równie wdzięcznym, jak szukanie miejsca parkingowego w środku dnia w centrum Krakowa.
I mimo to dzisiejsze derby były dużo ciekawsze od tamtych, być może nawet najprzyjemniejsze do oglądania w ciągu ostatnich siedmiu lat. Oczywiście, bez pięknej, kombinacyjnej piłki, bo obecnie uczestnicy Świętej Wojny nie są w stanie jej wygenerować, ale z mnóstwem żywych akcji. A kilka z nich powstało także dzięki niedokładnościom w operowaniu piłką…
Czytaj dalej »
Kiedy gram, to czuję, że żyję
Poniższy tekst luźno łączy się ze sportem, za to bezpośrednio – z tym, co w sporcie najważniejsze: emocjami, pasją, determinacją. No i – tak jak wygłaszający monolog bohater – bardzo mocno związany jest z Krakowem.
Chciałem zagryźć ojca, gdy w 1968 roku wywoził mnie do Izraela – wspomina pan Rudolf. Kiedy po 27 latach musiał z kolei uciekać z kraju przodków, schronienie znalazł w Polsce.
Moje najlepsze lata były do „osiemnastki” i z nich mam najwyraźniejsze wspomnienia. W Polsce i tylko w Polsce. Wszystkie świetlice, kluby. Nauka brydża. Była telewizja, był tenis, były zabawy, było fajnie. Chodziło się na mecze, na Wisłę. Tramwajem jeździło się na zewnątrz wagonu. Obok kina Wolność był taki łuk, gdzie tramwaj zwalniał. Tam szpanowaliśmy; wskakiwaliśmy i wyskakiwaliśmy w biegu. Jeździłem na hufce pracy, jeździłem na kolonie.
Rodzice rozwiedli się jeszcze w 1951, rok po moim urodzeniu, nie nadawali się dla siebie. Matka była katoliczką, nawet posłała mnie do Pierwszej Komunii. Zostawała w Krakowie, ale chciała mnie usunąć z widoku, bo byłem rozrabiaka. Rwałem się do bitki, jak skurczybyk. Mieszkałem na Kazimierzu – Skawińska, Fornalska. Na moście Piłsudskiego zawsze było pranie z Podgórzem. Całymi bandami, taki łomot. Dwa razy poleciałem z mostu do Wisły. Przyjeżdżała milicja, ale wtedy łączyliśmy się i trach na nich. Ale nie było bandytyzmu, jak dzisiaj. Nawet kiedy ludzie nosili noże, to nie zdarzało się, żeby jeden drugiego żelazem posunął. Dyskoteki! Na Rakowickiej była świetna szopa. Jak przychodziłeś z innej dzielnicy, zwłaszcza na Zwierzyniec, Podgórze, to dostawałeś wycisk. Ale na Kazimierzu trudno było wysiedzieć; dwie knajpy – zupełnie inaczej niż teraz. No i dziewczyny ciągnęły.
Czytaj dalej »
Kot mądrzejszy od ubeka
– A pan kto? Nowy masażysta siatkarek? Co, dziennikarz?! Gdyby pan tu przyszedł pomasować te dziewczyny, to bym zrozumiał, ale pisać o nich naprawdę nie ma sensu! – każdy, kto trafił na obiektach Wisły na Mariana Lenarta, zetknął się również z jego zgryźliwym poczuciem humoru, a czasem nawet z impulsywną reprymendą (no, oględnie mówiąc – reprymendą…). Czytaj dalej »
Bronowianka: nowe siatkarskie gniazdo w Krakowie
Szpilka zwieńczona małą piłeczką do siatkówki od dwóch lat jest wbita w mapę Krakowa niedaleko miejsca akcji „Wesela” Wyspiańskiego. Dziewczęta z Bronowic wywalczyły już awans z IV ligi do III, teraz zmierzają po kolejny.
Po pięciu kolejkach widać już, że tylko one i Sandecja Nowy Sącz będą się liczyć w walce o prymat w lidze, a jednocześnie wejdą do ogólnopolskich półfinałowych turniejów barażowych o awans do II ligi. Bronowianka pokonała trzy drużyny wymieniane wcześniej jako kandydaci do czołówki – Armaturę Kraków, Cordię Plus Zator i Poprad Stary Sącz – w tym dwie pierwsze w ich halach.
Zresztą sam skład Bronowianki bardziej przystaje do wyższego pułapu rozgrywek. Trzon stanowią zawodniczki do „wczoraj” drugoligowe. Dwie byłe wiślaczki, przyjmujące, Alicja Warchoł i Marika Janota, atakująca Magdalena Wiatrowska, która w ostatnim sezonie grała w Pogoni Proszowice, a wcześniej była nawet w kadrze pierwszoligowego KSZO Ostrowiec Św., a także libero – Edyta Małusecka. Popularna „Edka” to świetna siatkarka plażowa, wielokrotnie plasująca się w czołowej ósemce turniejów Grand Prix, a na parkiecie reprezentująca m.in. AZS Skawę UE Kraków, Maraton Krzeszowice, MCKiS Jaworzno.
Także większość pozostałych poznała w przeszłości smak II ligi, w barwach MKS Andrychów, Politechniki Częstochowa czy Armatury.
Czytaj dalej »
Oleńka, co nie chciała być kilerem
O koniunkturach w produkcji chusteczek higienicznych. Sposobach na oczyszczenie głowy, definicjach słowa próżność, makijażu telewizyjnym i bójce o dwa złote. O sprawach zabawnych, poważnych i ostatecznych. O tym wszystkim opowiedziała Aleksandra Jagieło, zanim poszła smażyć naleśniki, na które zaprosiła do domu grupę znajomych.** Czytaj dalej »
Przedni smak pucharowej kiełbasy
Limanovia wcale nie była bardziej odległa od sprawienia kolejnej sensacji, w jakie obfituje Puchar Polski, niż wcześniej choćby Gryf Wejherowo. Wisła Kraków wygrała w Limanowej 2:1, dzięki powietrznej dominacji Michaela Lameya, który zdobył dwie bramki głową: pierwszą zamykając przy dalszym słupku dośrodkowanie Tomasa Jirsaka z wolnego, a drugą uderzając z bliska przy pierwszym słupku po centrze Czecha z rzutu rożnego (holenderski obrońca mógł zresztą zanotować jeszcze jedno trafienie już w I połowie, ale w bardzo podobnych okolicznościach nieznacznie chybił).
Oczywiście ewentualny awans gospodarzy musiałby być okupiony pewnymi warunkami. Przede wszystkim nieco większym szczęściem. Limanowianie i tak mieli go sporo, gdyż w II połowie świetną sytuację miał Jirsak, który spudłował stojąc 10 metrów od bramki, sam przed golkiperem. Jeszcze lepszą okazję (był bliżej) zmarnował później Rafał Boguski.
Z kolei w pierwszej połowie, gdy w nieco trudniejszych sytuacjach byli Jirsak i Andraż Kirm, z wyczuciem bronił Krzysztof Pyskaty (choć Słoweniec mógł podawać do Boguskiego, który znalazłby się przed pustą bramką).
Czytaj dalej »
Monika Gorszyniecka w orbicie Białej Gwiazdy
Planowane jest wzmocnienie II-ligowego zespołu siatkarek AGH Galeco Wisły Kraków. Prawdopodobnie dołączy do niego doświadczona rozgrywająca Monika Gorszyniecka.
W ekipie Białej Gwiazdy dojdzie wówczas do swoistego spotkania pokoleń. Kiedy bowiem Monika (wtedy pod panieńskim nazwiskiem Zamęcka) była kapitanem młodzieżowych drużyn ŁKS Łódź zdobywających najwyższe laury w kraju i powoływano ją do juniorskich reprezentacji Polski – wiele obecnych wiślaczek dopiero szykowało się do przyjścia na świat…
Jeszcze jako nieopierzoną nastolatkę Jerzy Matlak wciągnął ją do pierwszej drużyny ŁKS, lecz jej późniejsza kariera seniorska potoczyła się chyba nie do końca zgodnie z oczekiwaniami. Z jednym wyjątkiem, zabrakło jej nieco stabilizacji w postaci dłuższego pobytu w jednym klubie, ale z drugiej strony: zawsze była ceniona ze względu na solidny poziom i na ogół – co widać w poniższym zestawieniu – występowała w zespołach ekstraklasy lub I ligi. A co ciekawe, w ciągu 20 lat kariery seniorskiej jej drużyny aż sześć razy wywalczyły awans do wyższej klasy. Z tym że ostatnia promocja była specyficzna, bowiem Trefl Sopot przegrał w I-ligowym finale z TPS Rumia i w barażach ze Stalą Mielec, a miejsce w Plus Lidze Kobiet kupił od PTPS Piła. Po tym sezonie Gorszyniecka miała zakończyć karierę, ale dała się namówić na ratowanie zdegradowanej z ekstraklasy Gedani.
Czytaj dalej »